BAKA

U nježnoj tami sivoga zrcala

Kao sumorna, iskrena slika

Toplim suzama je grcala

U kutu sobe – zapazih lika

Vrišti duša, rahli joj oči

Kao da sluti svjetlo što gasne

U gustoj tmini, u debeloj noći

Sve ure postadoše kasne

Utrnuo jauk davnih sanja

Svaki je korak težak i suh

Da ju barem ne proganja

Ovaj očaj, moćan al' gluh

I sniva ona svaku večer iznova

Da se sinu duše strune smire

Budi se poput prenutog mora

Mirna već, uvijek bolna umire

Ne vidi više njega poput biste

Već oronule, ugasle sjene

Smrvljena klonu u šapate iste

Opet ka svom kutu krene

I nema riječi koju će čuti

Od njega tišina i škrti um

Životom silna, al' prazni joj puti

U grču stane zazivajući drum

                                                                                                                                                Foto: osobni arhiv Damartem